Jeśli to przeżyjesz...

Gnar

Kolejny dzień lata. Ciepło i bezchmurnie. Tak dobrą pogodę nie można zmarnować siedząc w szkole. Wycieczka klasowa była Wam już obiecana od zeszłego roku i dyrekcji szkoły właśnie przyszło dopełnić słowa. Podróż autokarem trwała coś ponad godzinę. Nad wycieczką pieczę sprawowała dwójka nauczycieli – pan Tomasz jako wychowawca klasy oraz pani Alicja, ich wuefistka. Nie wszystkim uczniom spodobał się pomysł spędzenia tego dnia w starym zamku. Sterta kamieni – nuda! I chociaż wolelibyście teraz łazić po centrach handlowych, zmusiliście się na przyjechanie tutaj. Szkoła nie wynajęła przewodnika, ponieważ miała nadzieję znaleźć odpowiednią osobę na miejscu.

Z daleka zarysy zamku wyglądały dość niepozornie. Nie był to bowiem jeden z największych. Osadzony jest na niewielkim wzniesieniu ze względów strategicznych, o czym uczono Was na lekcjach historii. Twierdza nie ma jednak fosy. Wokół otacza ją pusta przestrzeń. Gdzieś na zachodzie i północnym zachodzie rozciąga się las mieszany. Kierowca zatrzymał pojazd kilkadziesiąt metrów przed bramą. Co dziwnie, nigdzie nie stały tu zaparkowane samochody. Ostatnie jakie widzieliście, były bodajże półtora kilometra przed zamkiem. Prawdopodobnie tam został wyznaczony parking. Pan Tomasz uzgodnił z kierowcą, aby ten zawrócił autokar na miejsce parkingowe i podjechał po nich za jakieś dwie godzinki – w tym czasie powinniście doszczętnie zbadać ruiny. Wszystko zostało ustalone. Druga klasa ogólniaka leniwie wyskoczyła z wozu. Pani Alicja naprędce ustawiła ich w szeregu, a następnie przeliczyła. Nie zwlekając już dłużej, ruszyliście w stronę bramy.

Mam nadzieję, że wybaczycie mi mapę robioną w paincie. Nie mogłem jednak znaleźć żadnego lepszego programu. Białe pole oznacza obszar nieodkryty rzecz jasna.

Wszyscy

Właśnie przekraczaliście bramę zamku. Zbudowana z litego kamienia, nadgryziona przez ząb czasu. W jej paszczy, niczym kły, spoczywała gruba metalowa krata, w wielu miejscach zardzewiała. Brama była jednak podniesiona, niczym zapraszała wędrowców do siebie. Po chwili znaleźliście się na niewielkim dziedzińcu.
Jeśli spodziewaliście się spotkać komitet powitalny, byliście w błędzie. „Dziedziniec”, jeśli można go tak nazwać, jest dosyć skromny. Zajmuje może 50 na 50 metrów. Jest on odcięty zewsząd wysokim kamiennym murem. Na wprost znajdują się strzeliste drewniane wrota uwieńczone u szczytu portalem. Jedna część wrót wydaje się uchylona.
Po bokach rozstawiona jest arkada. Z prawej strony, bliżej wrót można dopatrzyć się kolejnych, tym razem mniejszych drzwi. Tuż przed nimi umiejscowiony jest stolik z jakimiś przedmiotami.

pan Tomasz

Pusty dziedziniec wybił Cię z tropu. Spodziewałeś się spotkać tu jakiś ludzi z obsługi. Po krótkim namyśle uznałeś, że może znajdziecie kogoś w dalszej części. Bez większego namysłu nakazałeś grupie podążać za Tobą.

Wszyscy

Pod przewodnictwem pana Tomasza podeszliście pod wrota. Faktycznie były uchylone. Weszliście więc do środka. Znajdowaliście się w czymś, co równie dobrze można by nazwać przedsionkiem. Wewnątrz hula zimny wietrzyk. Przy wyjściu stoją dwa posągi wytworzone z jakiegoś stopu. Przedstawiają sylwetki tych samych mężczyzn odzianych w kolczugę oraz dzierżących włócznie. Posąg znajdujący się po lewej stronie skierowany jest na drzwi wyjściowe, natomiast drugi jest skierowany przeciwlegle. Pod sufitem poprowadzono kabel elektryczny, zasilający świecące żarówki. Na przeciwległym końcu korytarza dostrzegliście kolejne wrota, tym razem wyglądające na zamknięte. Pan Tomasz popędził grupę naprzód. Po kilkunastu metrach znaleźliście się na rozwidleniu. Korytarz w tym miejscu odbijał na prawo, jednak na jego początku umiejscowiony był płotek, odgradzający ścieżkę zwiedzającym. Poza tym na jednej ze ścian dopatrzyliście się tabliczek nakazujących ciszę oraz zakazujących spożywania alkoholu i palenia tytoniu. Wciąż nie natrafiliście na żywą duszę.

pani Alicja

Szybko podbiegłaś w kierunku drugich wrót. Pociągnęłaś za klamkę, jednak drzwi nie ustąpiły. Zamknięte. Po chwili wracasz do grupy.

Wszyscy

Słyszycie metaliczny huk. Coś musiało uderzyć o ziemię. Dźwięk dochodził z dziedzińca, a przynajmniej tak się Wam wydaje.

pan Tomasz

Bez zbędnego gadania znów popędziłeś swoją klasę, tym razem na zewnątrz. Moment później ponownie znajdowaliście się na dziedzińcu. Wygląda na to, że nic nie uległo zmianie, poza jednym szczegółem – masywna krata w zamkowej bramie jest teraz opuszczona.

Dobra, możecie zaczynać zabawę. Od teraz macie wolną rękę. Nauczyciele – powinniście dochodzić do tego, gdzie znajduje się obsługa zamku. Uczniowie – starajcie się słuchać swoich opiekunów, nie zakazuję jednak działań na własną rękę. Eksplorujcie i badajcie teren.

Wiem, że większość graczy nie ukończyła nawet szkoły gimnazjalnej, ale spróbujcie sobie wyobrazić jak zachowywalibyście się w wieku Waszych postaci. To jest sesja RPG, a cechy charakteru Waszych bohaterów to odzwierciedlenie Was samych.

Vicary

pan Tomasz

Podchodzę do tego stolika i sprawdzam co się na nim znajduje.

Balladyna

Aurelie B.

Przysiadam znudzona na stopniu, oczekując na obsługę.

Yap_Snow

Izabela Bagnicka

Podchodzę do mniejszych drzwi po prawej stronie dziedzińca i patrzę na nie z zaciekawieniem.

TheJacob

Jacob Ecthelion

Ciekawa wycieczka - pomyślałem. Wyciągam laptopa i zaczynam szukać info o tym zamku.

Pierwsza osoba!

JarkacPL

Jarek

Widząc zatrzaśniętą kratę, czuje jak włosy na karku stają mi dęba, lecz próbuje nie wyrażać strachu, myśląc że wystawię się na pośmiewisko - może to w końcu tylko jakiś żart ze strony organizatora. Wyjmuję komórkę z plecaka (LG cookie), próbując dodzwonić się do rodziców, by powiadomić ich, że bezpiecznie dojechałem. Jeżeli nie będzie zasięgu, chodzę po dziedzińcu w nadziei złapania go. Jeżeli nie uda mi się odnaleźć zasięgu albo po prostu nikt nie odbierze, próbuję, unikając wzroku opiekunów, zerknąć przez drzwi na dziedzińcu.

X5-452

Shin

Opieram się o jeden z filarów. Następnie spoglądam na zaciekawioną drzwiami Izabelę. Lekko się uśmiecham i zamykam oczy.

- Co powinienem wpierw zrobić? - Myślę.

- Obserwacja jest kluczem do wszystkiego, lecz...

Otwieram oczy i spoglądam podejrzliwym wzrokiem w stronę pana Tomasza.

Literożerna

Alicja Czarniecka

Ach, te szkolne wycieczki - myślę, patrząc na zamkniętą bramę. Człowiekowi wydaje się, że nic niezwykłego stać się nie może, a jednak zawsze pojawiają się jakieś niespodziewane trudności. Wiedziałam, że ten wręcz ostentacyjny brak objawów choroby lokomocyjnej w autokarze jest podejrzany.
Stoję chwilę na środku dziedzińca, niepewna co robić. Dzieciaki zajęły się sobą i swoimi elektronicznymi zabawkami, a Tomek najwyraźniej próbuje znaleźć coś użytecznego na stojącym nieopodal stoliku. W końcu postanawiam sforsować płotek zagradzający wyjście z korytarza z posągami. Skakanie przez dodatki do zabytków chyba nie jest zabronione. A nawet jeśli, to sami są sobie winni, skoro urządzili nam taki numer.
- Pójdę poszukać obsługi - rzucam w kierunku Tomka, jednocześnie wskazując ręką kierunek, po czym ruszam w stronę drzwi.

Kotna

Antonina Kamińska

- Strasznie mi się nudzi- myślę i postanawiam się czymś zająć. Padło na jedzenie chipsów.
- Chce ktoś jednego?- pytam wycieczkowiczów.

Pandora

Oliwia Woźniak

Zacisnęłam dłoń na scyzoryku, zerkając nerwowo wokół. Odkąd huk wywabił nas na zewnątrz, moja wyobraźnia działała na pełnych obrotach. Tak wyraźnie, jakby stali obok, widziałam diabły energicznie kręcące się wszędzie wokół, szykując się do krwawej jatki.
Podskoczyłam niczym oparzona, gdy mały kamyk trafił mnie w ramię. Rozejrzałam się, ale nikt nie miał na twarzy choć cienia złośliwego uśmiechu.
Westchnęłam i wróciłam do lektury "Krwi elfów".
Po dłuższym czasie znudziłam się i zaczęłam rytmicznie uderzać głową w mur, przeklinając świat od podstaw przy akompaniamencie "Die, die, my darling" Metallici.

X5-452

Shin

Wciąż jestem oparty o jeden z filarów, tuż obok Oliwii, która uderza cały czas głową o mur. Zamykam oczy, lekko się uśmiechając przy tym. Po chwili otwieram je, a następnie odzywam się do niej.

- Boisz się? Strach nie jest zły. Potrafi ukazać prawdziwą siłę... Ale czy aby na pewno to strach? Może pożądanie... Pragniesz by wydarzyło się coś złego. Mylę się?

- Ja także je widzę lecz z innego powodu. - Złowieszczo uśmiecham się.

Etren

Tomasz Kalnrowski

Wiedziałem, że to zły pomysł. Trzeba było posłuchać Marka i zerwać się z dzisiejszego dnia. Unikając bliższego spotkania z kolegami, znajduje zacienione miejsce. Siadam w kącie i obserwuje resztę klasy. Ech, następnym razem posłucham tego kretyna i zostanę w domu. Dobrze, że przynajmniej ruiny wydają się być spokojnym miejscem. To znaczy, historia dziedzińca jest bez skazy. Obyśmy nie wchodzili do środka.

Gnar

Opiekunowie

Bez żadnego słowa, nie zwracając uwagi na wydanie poleceń dla podopiecznych, zajęliście się przeszukiwaniem terenu.

pan Tomasz

Podchodząc do stolika, zauważasz na nim porozrzucane jakieś papiery. Po głębszej identyfikacji udało Ci się ustalić, że są to przewodniki turystyczne po zamku. Obsługa na pewno nie miałaby Ci za złe, gdybyś przywłaszczył sobie jeden. Warto też je doszczętnie przeczytać.

pani Alicja

Zostawiając całą grupę w tyle, postanawiasz wrócić do środka.

Łatwy rzut na psychikę: 4 – sukces

Szybkim krokiem wpadasz do przedsionka. Tym razem okazuje się, że świecące jeszcze przed chwilą żarówki – zgasły. Poza tym dostrzegasz jakieś sylwetki, otaczające Ciebie.
Wystraszona, zaciskasz mocno powieki.

Po sekundzie je otwierasz. Światło znów działa (albo ciągle), a sylwetkami okazują posągi żołnierzy. Z całą sytuacją poradziłaś sobie. Nie miała na Ciebie większego wpływu.

Te figury wydają Ci się jakieś dziwne.

Ruszasz naprzód. Natrafiając na rozwidlenie tym razem odbijasz w prawo. Po kilkunastu metrach korytarz się kończy. Widzisz trzy pary solidnych, drewnianych drzwi, wszystkie domknięte. Te po prawej wydają się obleczone mchem, albo inną naroślą. Po lewej wyglądają normalnie. Robisz jeszcze kilka kroków w przód.

Łatwy rzut na spostrzegawczość: 4, 6 - porażka

Stajesz przed drzwiami na samym końcu korytarza. Po lewej stronie zauważasz jakiś panel, jednak nie masz pojęcia do czego może służyć. Poza tym drzwi wyglądają normalnie. Może warto kogoś zawołać, by to zbadał?

Izabela

Docierasz do drzwi na dziedzińcu. Dostrzegasz, że są metalowe, pomalowane na zielono. Poza tam widnieje na nich tabliczka głosząca „Nieupoważnionym wstęp wzbroniony”.

Jarek

Wyjmujesz telefon komórkowy. Ma pełną baterię, ale zerowy zasięg. Odwiedziłeś każdy kąt na dziedzińcu, ale nigdzie nie możesz go złapać. W końcu postanawiasz sprawdzić tamte drzwi.
Stoi już przy nich Izabela. Mijasz ją i próbujesz pociągnąć za klamkę. Drzwi nie ustępują. Widocznie do ich zamka dopasowany jest jakiś klucz.

Jacob

Dobywasz z plecaka laptop, jedyną rzecz, która umiliła Ci podróż do tego miejsca. Po chwili system został załadowany i mogłeś w nim operować. Bateria jest na dość wysokim poziomie. Bez namysłu odpalasz przeglądarkę. Czekasz chwilę, a potem następną i następną. „Brak połączenia z Internetem”. No cóż, może nie masz dostępu do sieci, ale zawsze możesz sobie w coś pograć, tak dla rozluźnienia.

Tomek

Siadasz gdzieś z boku. Bierne wykorzystanie Twojego talentu, nie przynosi żadnych efektów. Albo faktycznie nic strasznego się tu nie działo, albo będziesz potrzebował się mocno skupić.

Pozostali

W jakimś tam stopniu zajmujecie się sobą, nie robiąc przy tym nic, co mogłoby skrócić Wasz pobyt w tym miejscu.

Jogurcik

Patrycja Żem

Wycieczka, która zapowiadała się raczej nudno, zaczęła rozwijać się w nieprzewidywany sposób. Kiedy przez moją głowę przeleciały wszystkie zapamiętane sceny z obejrzanych przeze mnie horrorów o nawiedzonych domach, poczułam przyjemny dreszczyk emocji.

Nie mając nic lepszego do zrobienia, opieram się o zimny kamienny mur dziedzińca, czekając na dalszy rozwój sytuacji.

TheJacob

[Jacob Ecthelion]
Shit! - pomyślałem. Wyciągnąłem z kieszeni modem internetowy.
Wiedziałem, że transfer nie wyczerpany. Wzruszyłem ramionami i podłączyłem go do laptopa. Uruchomiłem Orange Business i na nowo spróbowałem połączyć się z internetem