Jeśli to przeżyjesz...

Literożerna

Widok dwóch sylwetek w ciemności nie daje mi spokoju. Kiedy tylko zamknę oczy, widzę martwe, połyskujące metalicznie źrenice, które wydają się skrywać w sobie... No właśnie, co? Wzdycham. To głupie. Jestem już chyba trochę za stara na bajki o mrocznych tajemnicach zagubionych w bezkresie dziejów i tym podobnych bzdurach. Mimo to, niemalże wbrew sobie, wracam z powrotem do przedsionka z posągami. Nie mogę się powstrzymać, by przyjrzeć im się bliżej. Jednak kiedy tylko przestępuję próg, staję w pół kroku. Zamiast dwóch, w pomieszczeniu znajdują się trzy postacie. Jedna z nich wydaje się znajoma i zdecydowanie mało tajemnicza.
- Aurelie - mówię z lekką przyganą w głosie - co ty tu robisz?
Pytanie w gruncie rzeczy bezsensowne, bo i tak nie uzyskam na nie odpowiedzi.

X5-452

Shin

Oddalam się od grupy

- Nie zamierzam tańczyć jak mi zagra, mam swoje własne cele... - Myślę.

Podchodzę do Aurelie i Alicji, które są zaciekawione tajemniczym posągiem.

- Ludzie żyją otoczeni przez to, co uważają za prawidłowe i prawdziwe. Tak właśnie nazywają "rzeczywistość". To wszystko jednak może okazać się zwykłą iluzją. Generalnie, można założyć, że ludzie żyją w świecie swoich własnych przekonań. Prawda... Może być kłamstwem, a kłamstwo może okazać się prawdą. Dlatego też... - Mówię.

Kucam przy zatartej posadce.

Vicary

Pan Tomasz

Po przekazaniu informacji z ulotki i publicznym upomnieniu Jarka, nakazałem grupie wejść do przedsionka.

Chłodno to chyba Tobie : P
G.

Poprawiłem, lepiej?
V.

Jogurcik

Patrycja Żem

Pomimo usilnych starań Jarka i Izabeli, drzwi pozostają zamknięte. Nie dzieje się też nic ciekawego. Moje podekscytowanie zaczyna słabnąć, podchodzę więc do Izabeli.
- Drzwi. Wiesz, co może kryć się za takimi drzwiami? - Niemal natychmiast w mojej głowie rozbrzmiewa złowieszcza muzyka. - Wszystko. Za nimi może być WSZYSTKO. Ale nie otworzysz ich spinką. Sądzę, że ich w ogóle nie da się otworzyć. One same odkryją przed nami swoją tajemnicę. Kiedy uznają, że jesteśmy na to gotowi. - Cholera. Znowu dałam się ponieść fantazjom. - Myślące drzwi. To by było dosyć dziwne odkrycie, nie sądzisz? - Przeciągam się, wzdychając lekko. - Chyba się nie otworzą. Wygląda na to, że nie jesteśmy tego godne - oznajmiam grobowym tonem. - Pójdę rozejrzeć się trochę po dziedzińcu. Idziesz ze mną?

Pandora

Oliwia Woźniak

Wzdycham z irytacją, przyglądając się wycieczkowiczom, którzy kręcili się wszędzie, zakręceni jak bąk w tulipanie. Czuję, że moja nieuzasadniona złość rośnie i mam straszną ochotę się na czymś wyżyć. Zamykam oczy i zaciskam zęby, wściekła na siebie.
Po co tu przyjeżdżałam?
Obracając nóż w dłoniach, wyobrażam sobie bohatera książki Sapkowskiego i odtwarzam scenę walki ze strzygą. Ten obraz częściowo mnie uspokaja.
I co teraz?
Wstaję, zbieram graty i podchodzę do Tośki, otrzepując się z kurzu.
- Masz coś ciekawego? - pytam bez cienia nadziei w głosie, uśmiechając się lekko.

Balladyna

Aurelie

Przyglądam się przetartej podłodze. Nie, przecież ja nie wierzę w ruszające się przedmioty. Spoglądam na Shina. Cóż, nic tu po mnie. Próbuje przesunąć posąg. Jeśli mi się nie uda, dołączam do reszty grupy.

Nastalia

Anastazja Strucińska
Tu jest tak nudno, ledwo da się wytrzymać... - głowa opada mi na ramię. Z braku innych zajęć do roboty, postanawiam usiąść na ławce przy ścianie. Nucąc ulubioną piosenkę, wpatruję się bezczynnie w sufit, starając się nie usnąć.

Literożerna

Alicja Czarniecka

W przedsionku nagle zrobił się tłok. Najpierw zjawił się Shin i uraczył nas kawałkiem amatorskiej filozofii, a zaraz potem do pomieszczenia wparowała reszta grupy, wyglądająca na niebotycznie znudzoną. Teraz i ja dostrzegam to, co Aurelie zobaczyła jeszcze przed moim przybyciem - zatarcia na podłodze, świadczące o tym, że ktoś wcześniej przesuwał posągi. Dziewczyna robi dokładnie to, o czym w tej chwili myślę. Stara się przesunąć rzeźbę. Sama nie da rady. To żelastwo musi ważyć z tonę - stwierdzam, po czym pomagam Aurelie.

Yap_Snow

Wpinam spinkę z powrotem do włosów. Mówi się trudno, żyje się dalej
-Dobra- mówię do Patrycji, wzruszając ramionami- chodźmy z grupą do środka. Coś czuję, że przeżyć nam dzisiaj nie zabraknie.
Staram się wyglądać, jak gdyby sprawa nie interesowała mnie w ogóle. Jednak moje myśli szaleją.
Ja jeszcze wrócę do tych drzwi. I sprawdzę co za nimi jest
Wchodzę do przedsionka i widzę Aurelie i Alicję usiłujące przesunąć posąg.

Gnar

Jarek

Beztrosko spożywasz część swojego prowiantu. Nigdy nie zapominaj o swoim żołądku!

Antonina

Przemierzyłaś już chyba każdą piędź dziedzińca. Zrezygnowana przez brak rezultatów, opierasz się o jedną z arkad.

Średni rzut na spostrzegawczość: 2 (+1) - sukces

Beznamiętnie wodzisz wzrokiem po jednej z kolumn. Właśnie usłyszałaś nawoływania wychowawcy, kiedy na jednej z nich zatrzymałaś spojrzenie. Coś zauważyłaś. Po bliższych oględzinach okazuje się to niewielką ryciną, czy jak to nazwiesz, wyrytą na boku arkady. Przedstawia ona dwójkę mężczyzn, a przynajmniej tak wywnioskowałaś na zatartym znaku. Prawdopodobnie stoją do siebie przodem, trzymając coś w rękach.

Shin

Dołączyłeś do B. w przedsionku. Spostrzegasz, iż z zaciekawieniem się czemuś przygląda. Postanawiasz rzucić na to okiem,

Trudny rzut na spostrzegawczość: 5 (+2) - porażka

ale nie dostrzegasz więcej szczegółów niż Aurelie.

pan Tomasz

Pomyślałeś, że dobrym pomysłem będzie wprowadzenie klasy do środka. Na zewnątrz i tak nie ma nikogo z obsługi. Może warto przepytać dokładnie panią Alicję, na co natrafiła podczas swojego poprzedniego wypadu. Chyba nie chcecie tu tak bezczynnie czekać?

Patrycja

Już trochę znudzona zagadałaś do Izabeli. Zaproponowałaś jej spacer po dziedzińcu. Kiedy tylko odeszłyście od drzwi, Izabela skręciła prosto do przedsionka, nie zwracając na Ciebie już więcej uwagi. Chyba ciężko jest się Wam dogadać.

Po chwili dostrzegasz Antoninę, badającą jedną z arkad. Dołączasz się do niej. Tosia pokazała Ci swoje najnowsze odkrycie. Cóż ta rycina może oznaczać?
Ty również usłyszałaś pana Tomasza. Powinniście jak najszybciej dołączyć do reszty grupy.

Izabela

Zostawiając swoją koleżankę na dziedzińcu, wchodzisz do przedsionka. Wygląda na to, że teraz przeprowadzacie się tutaj.

Oliwia

Ignorując nauczyciela, ruszasz w stronę Antoniny. Jest też tam Patrycja. Tobie również Tośka się pochwaliła. W głębi żałujesz, że sama na to wcześniej nie wpadłaś.

Aurelie

Chociaż starasz się ze wszystkich sił, posągu nie da się przesunąć. To dziwne. Może jest przytwierdzony do posadzki na stałe, a może jesteś za słaba. Obie możliwości są prawdopodobne.

pani Alicja

Razem z podopieczną próbujecie ponownie popchać posąg przed siebie. Rzeźba ani drgnie. Co właściwie sobie myślałaś, podejmując się tej czynności? Chyba nie chciałyście zniszczyć zamkowe mienie? Obsługa na pewno nie byłaby zadowolona. A właśnie, gdzie oni mogą się podziewać? Warto by było porozumieć się z panem Tomaszem, aby konkretnie ustalić co macie zamiar zrobić.

Pozostali

Razem z panem Tomaszem weszliście do środka.

JarkacPL

Idę w stronę przedsionka, uważnie rozglądając się wokół siebie.

Vicary

Pan Tomasz

Podchodzę do pani Alicji i rozmawiam z nią na temat co mamy zrobić.

Nie wstydź się, możesz nawiązać normalny dialog, poprzez wypowiadane kwestie ; )
G.

Literożerna

Alicja Czarniecka

Proponuję, żebyśmy sprawdzili do czego służy odkryty przeze mnie panel.

Yap_Snow

Izabela Bagnicka

W przedsionku nie dzieje się nic ciekawego. Postanawiam go opuścić pomimo obecności prawie całej grupy. Wychodzę więc na dziedziniec i podchodzę do Patrycji.
-Wybacz, trochę chamsko się wobec ciebie zachowałam.- powiedziałam- Nie powinnam była tak poprostu odchodzić. A co do tych drzwi, spróbujemy później.
Nagle zauważam rycinę.
-Co to ma być?- pytam zaintrygowana, przyglądając się jej dokładnie.

TheJacob

Jacob Ecthelion
Usłyszałem sugestię Alicji.
- Panele? Jakie panele? - spytałem.
Panele. Mhm, to mogło być coś, w czym się przydam.